Het was een mooie zomerdag. Ik liep door het Hagelkruis richting mijn huis en werd prompt aangesproken door Jessie, “maag iech uuch ei vraogste stelle?”

Of ik misschien ook handig was?, want ze had wat problemen met een gordijnrail en of ik deze even vast kon zetten. Ik beloofde haar om de volgende dag even langs te komen om de zaak te bekijken. “Geweldig” riep ze enthousiast.

De klus was wel iets groter dan gedacht, maar als je bij Jessie een klusje deed dan werd je overgoten met enthousiasme en complimenten over het werk dat er werd verricht. Zonder een “tas” koffie kwam je dan ook de deur niet uit, en liever nog moest je mee eten.

Sinds die dag zijn er nog velen bezoekjes en klusjes gevolgd en hadden we vooral plezier met elkaar, want humor had Jessie wel. Het klussen bij Jessie gaf je altijd een goed gevoel, je voelde dan dankbaarheid en waardering.

Ik moest denken aan een grappig moment tijdens de laatste dagen bij mijn moeder. Mijn vrouw Laurence had hoofdpijn, maar ze durfde het niet te zeggen. Ze zei: 'Je moeder is mijn voorbeeld, maar ze legt de lat wel heel erg hoog.'

We kunnen ons voorstellen dat je bij het denken aan onze moeder een anekdote te binnen schiet. We horen/lezen ze graag. Voel je vrij dit hier te delen, wanneer je maar wilt.